Page 26 - ลักษณะภาษาไทย
P. 26
9-16 ลกั ษณะภาษาไทย
- ภาษาสันสกฤตใช้ ศ ษ แต่ภาษาบาลีใช้ ส ตวั อยา่ งเช่น
ภำษำสันสกฤต ภำษำบำลี ควำมหมำย
1) ศต สต “หนึ่งรอ้ ย”
2) ศกุน สกุณ “นก”
3) ศาสน สาสน “คาสั่งสอน, คาสง่ั , ข่าวสาร”
4) กาษาย กาสาว “น้าฝาด, สฝี าด, ผ้าย้อมน้าฝาด”
5) ษณฑฺ สณฑฺ “แนว”
- ภาษาสันสกฤตจะใช้ ฒ ฑ หรือ ล แต่ภาษาบาลีใช้ ฬ ตัวอยา่ งเช่น
ภำษำสันสกฤต ภำษำบำลี ควำมหมำย
1) อาษาฒ อาสาฬฺห “เดอื นท่ี 8 แห่งเดือนจันทรคติ”
2) จูฑา จฬู า “จุก โดยปริยายหมายถึงท่ีสูงสุดของศีรษะ
เช่น ยอด หัว มงกุฎ จุฑา ก็ว่า ชื่อว่าว
3) กรฺ ฑี า กฬี า ชนิดหนง่ึ มรี ูปร่าง 5 แฉก หัวแหลม คู่กบั
ว่าวปักเปา้ ว่าวกุลา ก็เรียก”
4) วฑิ าล พิฬาร “การเล่น, ความร่าเริง, กิจกรรมหรือ
5) นลนิ นฬนิ การละเลน่ เพือ่ ความสนุกเพลดิ เพลนิ ”
“แมว”
“ดอกบวั ”
- ภาษาสันสกฤตมีการใช้ รฺ (ร เรผะ) แต่ภาษาบาลีไม่มีใช้ โดยภาษาบาลีจะใช้พยัญชนะ
ตวั สะกดซ้าอีกคร้ัง ตัวอยา่ งเช่น
ภำษำสันสกฤต ภำษำบำลี ควำมหมำย
1) ธรฺม ธมมฺ
“คณุ ความดี, ความจรงิ , คาสัง่ สอน
2) กรฺม กมมฺ ในศาสนา”
3) วรคฺ วคฺค “การกระทา, การงาน, กจิ ”
“พวก”
